Historia rozwoju włókna poliestrowego

W 1941 roku Brytyjczyk J.R. Winfield i J.T. Dixon po raz pierwszy pomyślnie się rozwinąłwłókno poliestrowew laboratorium, używając kwasu tereftalowego i glikolu etylenowego jako surowców, i nazwał go Terylenem. W 1953 roku Stany Zjednoczone wyprodukowały włókno poliestrowe pod nazwą handlową Dacron. Następnie włókno poliestrowe szybko rozwinęło się w różnych krajach na całym świecie. W 1960 r. światowa produkcja włókien poliestrowych przewyższyła włókno poliakrylonitrylowe, a w 1972 r. przewyższyła włókno poliamidowe, stając się największą odmianą włókien syntetycznych.

Odnosi się do ogólnej nazwy włókien wykonanych z poliestru wytwarzanych w wyniku polikondensacji różnych dioli i aromatycznych kwasów dikarboksylowych lub ich estrów.

Ponieważ jego główną odmianą jest włókno z politereftalanu etylenu, w odniesieniu do tego włókna powszechnie nazywa się je włóknem poliestrowym. Ten rodzaj włókna ma ostry wygląd i dobrą stabilność termiczną, ale ma nieco słabą higroskopijność. Wykorzystuje się je głównie do wyrobu różnorodnych elementów odzieży, pościeli, elementów wyposażenia wnętrz itp.; poszczególne odmiany takie jak włókno polietylenowo-2,6-naftalanowe wykorzystywane są głównie w przemyśle.

Włókno poliestroweodnosi się do ogólnej nazwy włókien wykonanych z poliestru wytwarzanych w wyniku polikondensacji różnych dioli i aromatycznych kwasów dikarboksylowych lub ich estrów. Konkretne odmiany to: włókno z politereftalanu etylenu (PET), włókno z politereftalanu butylenu (PBT), włókno z politereftalanu trimetylenu (PTT), włókno politereftalanu-1,4-cykloheksanodimetylu (PCT), włókno z poli-2,6-naftalanu etylenu (PEN), i różne modyfikacjewłókna na bazie poliestru.